Artistieke werking

Ik mag geen wonderen verwachten van mezelf. Ik leef hier mee met de mensen, ik ga hier niet zitten roepen en zo…Ik heb dat nog gedaan, hoor! Roepen, met deuren smijten en met tafels gooien. Daarom mag ik in geen enkele psychiatrie nog binnen. Maar ik had dat niet moeten doen. Ik ben dan naar de Villa gekomen.

Ik ben blij dat ik me nu wat beter voel dan vijf jaar geleden. Toen kon je met mij niet praten. Nu gaat het al beter, ik heb mijn eigen appartement. Mijn ideale toekomst is een toekomst zonder drugs. Daar teken ik direct voor. Ik wens anderen ook toe dat ze clean kunnen worden en blijven.

Het is niet omdat de overheid geen visie heeft noch voldoende geld wil investeren in mensen die het psychisch moeilijk hebben, dat onze voortdurende zoektocht naar waardevolle alternatieven niet zinvol zou zijn. Voor een aantal geïnterneerden die zonder druk noch drukte langskomen in Villa Voortman is jullie initiatief alleszins een lichtpunt in de duisternis van hun bestaan. Dank hiervoor. Verleden week zag ik toevallig één van de bezoekers van Villa Voortman wandelend terugkeren naar zijn slaapplaats in de gevangenis, met zijn hoofd gericht naar de zon, genietend van de heerlijke zonnestralen. Ik dacht: dat moment kunnen ze hem toch niet  meer afnemen....Het blijft millimeterwerk voor hen die de communale zorg willen ontwikkelen.

Het is mijn tweede thuis. Eigenlijk mijn eerste thuis, want ik had nooit een thuis gehad. Als ik naar hier kom loop ik niet op straat, raak ik niet in de criminaliteit of steek ik geen andere dingen uit. Ik sta ’s morgens op en het is net alsof ik naar mijn werk ga. Ik ben content dat de villa bestaat. ’S Morgens doe ik mijn ogen open, ik douche mij, en ik ga naar de villa. Ik zou niet weten wat ik moet doen zonder de villa.